نیمه‌ی دوم

نقد و نظرات

کتاب با کیفیت یک ستاره نوشته و به شکلی زیبا به درون ذهنِ «کین» قدم می‌گذارد.
روزنامه آیریش اگزماینِر

هر موقع روی کین حرفی می‌زند، بهترین راه این است که خوب گوش دهیم. او به طرز ترسناکی شدید‌الحن است، به شکل ترسناکی تجریک کننده و به گونه‌ای لیزروار، بُرنده؛ اما اینجا او به شدت سرگرم‌کننده هم هست. کتاب پر است از خودزنی‌های او، دلسوزی‌هایش برای خودش و بعد نفرتش از خودش؛ او درگیری‌های ذهن و شخصیت بی‌مانندش را به رشته‌ی تحریر درآورده است. او در کتابش سراغ نقاط ضعف می‌رود و به آنها اقرار می‌کند،‌ حتی بیشتر از کتاب فرگوسن؛ البته روی کین به شدت بامزه‌تر هم هست.
اسکاتلند سان‌دِی

ریتم این کتاب، حواس آدم را به چالش می‌کشد؛ انگار مردی در میخانه نشسته و برایتان قصه‌اش را تعریف می‌کند، چهره به چهره. در حقیقت برای یک فوتبالیست، کتاب خیلی عمیقی است. قصه‌ی روی کین نیاز به یک رمان‌نویس قهار داشت تا نوشته شود (رادی دویل)، و احتمالاُ برای درک بهتر آن، نیاز به یک روانشناس خواهد داشت.
آنتونی کوئین، روزنامه میل آن سان‌دِی

این کتاب نگرشی مهم و عمیق به مربیگری مدرن ارائه می‌دهد. قصه تلاش نمی‌کند تا اشتباهات کین را توجیه کند، برعکس می‌کوشد تا ابعاد جدیدی از این مرد نشان دهد. مخصوصا در بازنگری او نسبت به جزئیات کوچک، کین باید امیدوارباشد که افراد تصمیم‌گیرنده در فوتبال حتما کتابش را می‌خوانند.
سَم والاس – روزنامه آی

نمی‌خواهم نامی بیاورم، ولی اکثر زندگی‌نامه‌های فوتبالیست‌ها نمی‌توانند ته یک سیگار را داغ کنند، چه برسد به یک جمعیت را؛ اما این کتاب، یکی از بهترین‌هایی است که خوانده‌ام، که در اصل توسط رادی دویل نوشته شده، و اتفاقا به همین دلیل کار شگفت‌انگیزی است. فقط خود روی کین نیست که کتاب را جذاب می‌کند؛ این متن، متن دویل است.
فیلیپ کِر، رمان‌نویس بریتانیایی

باورم نمی‌شود چقدر این زندگی‌نامه‌ی روی کین مرا خنداند… اما مهم‌تر از آن، کتاب به من گفت که او باید مربی بعدی منچستریونایتد باشد. هر چقدر بیشتر درباره‌ی افکارش نسبت به دو شغل مربیگری‌اش می‌خوانم، بیشتر می‌فهمم که چقدر برای کار در اولدترافورد به درد بخور است.
آدرین دورهام – میل آنلاین