نامه‌ای به ایتالیا

به مردم خانه‌ام؛

اتفاقی که برای کشورمان در حال رخ دادن است وجودم را پر از اضطراب و درد می‌کند. نمی‌توانم احساس وحشتناکِ دیدنِ رنج کشیدن ایتالیا و جان‌هایی که هر روز از دست می‌رود را توصیف کنم. قلب من همراه مردمی است که بیمار شده یا کسی را از دست داده‌اند.

همچنین می‌خواهم به کادرپزشکی کشورم که جان‌های زیادی را نجات می‌دهند ادای احترام کنم. شما قهرمانان واقعی هستید که کشورمان به آن نیاز دارد.

متاسفانه، حقیقت این است که هیچ‌کدام از ما سوپرمن نیستیم. هیچ کدام از ما در مقابل این ویروس مصون نیستیم. زمانی که این ویروس در چین اپیدمیک شد، فکر کردم خب، ما ایتالیایی‌ها مشکلی نداریم. انگار همه فکر می‌کردیم: خب، من یکی که نمی‌گیرم.

من آن را دست کم گرفتم. ابتدا فکر کردم فقط یک سرماخوردگی ساده است.

و چقدر در اشتباه بودیم.

حداقل کشور را تعطیل و به همه دستور دادیم در خانه بمانند. اینجا در چین، جایی که من در آن مربی گوانژو هستم، چند هفته پیش به قرنطینه رفتم. مردم اینجا قبلا با سارس دست و پنجه نرم کرده‌اند و می‌دانند چه کار کنند. در ایتالیا هرگز چنین تجربه‌ای نداشتیم.

اما حالا که در میانه‌ی نبردیم، باید کنار هم بجنگیم. و این بدین معناست که بهترین نسخه‌ی خودمان را بیرون بکشیم.

همه می‌دانند که ایتالیا چه کشور فوق‌العاده‌ای است. سواحل خیره کننده و مناظر حومه‌ی شهرهایش. ما آب و هوایی داریم که اجازه می‌دهد زمان زیادی را بیرون از خانه سپری کنیم. ما مُد داریم، انواع غذا‌ها را داریم. اما زندگی در ایتالیا آنقدر خوب است که گاهی ما فقط به فکر منافع خودمان هستیم. گاهی به فکر خود هستیم به جای اینکه منافع عمومی را در نظر بگیریم. و زمانی که این کار را می‌کنیم، پتانسیل‌هایمان را هدر می‌دهیم.

 با این وجود، خوشبختانه لحظاتی هستند که تصمیم می‌گیریم تا شرافت‌مان را نشان دهیم و این لحظات زمانی است که همه چیز سخت می‌شود. زمانی که چیز مهمی در خطر قرار دارد.

چنین لحظاتی را بارها تجربه کرده‌ام، و بهترین مثال آن زمانی است که ایتالیا در جام‌های جهانی بازی می‌کرد. شاید به نظر عجیب برسد که در دورانی که ورزش اهمیت زیادی ندارد چنین موضوعی را بیان کنم. اما همه‌ی ما می‌دانیم که فوتبال چیزی بیشتر از ورزش در ایتالیا است. وقتی تیم ملی بازی می‌کند، همه احساس می‌کنیم جزئی از آن هستیم. همه کنار هم قرار می‌گیرند.

و زمانی که ایتالیایی‌ها کنار هم قرار می‌گیرند، کارها خوب پیش می‌رود.

هنوز تماشای ایتالیا در جام‌جهانی ۱۹۸۲ را به خاطر دارم. فقط پسری ۸ ساله اهل ناپل بودم، زادگاهم. بازی‌ها را همراه دوستان و فامیل در خانه‌های یکدیگر تماشا می‌کردیم. می‌توانم به یاد بیاورم زمانی که ایتالیا گل می‌زند، حتی با وجود اینکه یکدیگر را نمی‌شناحتیم فریاد می‌زدیم یکدیگر را در آغوش می‌کشیدیم.

زمانی که کاپیتان تیم ملی در جام‌جهانی ۲۰۰۶ بودم، دیدم که اتفاق مشابهی بین بازیکنان افتاد. درست قبل از آغاز مسابقات رسوایی کالچوپولی رسانه‌ای شد، همه‌ی ما روی لبه‌ی تیغ قرار گرفتیم. عده‌ی زیادی فکر کردند که این رسوایی حواس ما را پرت می‌کند.

اما فضای کمپ همیشه خوب بود، و کلید هم همین بود. در چنین لحظات سختی، فقط به فکر خودمان نبودیم. مراقب همه بودیم. رهبری بزرگی به نام مارچلو لیپی داشتیم که روحیه و هارمونی گروه را کنار هم نگه می‌داشت. بلافاصله بعد از اینکه در آلمان فرود آمدیم، عملا رسوایی را فراموش کردیم و نمی‌توانستیم برای بازی صبر کنیم.

مردم همیشه از من می‌پرسند چرا ایتالیا قهرمان آن جام جهانی شد. ما به خاطر خوش‌شانسی قهرمان نشدیم. قهرمان شدیم چون بهترین تیم بودیم، چون باور داشتیم که قهرمان خواهیم شد.

امروز به همان روحیه شکست‌ناپذیر اتحاد در کشور نیاز داریم. همین حالا هم مثال‌های بزرگی از این همبستگی دیده‌ایم. شعار «همه خوب خواهند بود»، پیام حمایتی برای آنانی است که در خانه زندانی شده‌اند، ترسیده‌اند، تنهایند یا افسرده شده‌اند. مردم قدم به بالکن‌ها گذاشتند و کادر پزشکی را تشویق کردند. همسایه‌ها باهم آواز خواندند. این اتحادی است که به آن نیاز داریم.

زمانی که این بحران به پایان برسد، ایتالیا متفاوت خواهد بود. بسیاری شغل‌شان را از دست داده‌اند. عده‌ای کسب‌و‌کارشان را. کارهای بسیار سختی باید انجام شود. فقط می‌توانیم امیدوار باشیم واکسن هرچه زودتر کشف شود تا بتوانیم یکبار برای همیشه به این کابوس پایان دهیم.

تا آن زمان، فقط باید در خانه بمانیم و کنار خانواده‌هایمان باشیم و سعی کنیم با مردم کمتری در ارتباط باشیم.

همچنین سعی کنیم کاری برای منافع عمومی انجام دهیم. من به عنوان وظیفه‌ام خیریه‌ای همراه هم‌‌تیمی‌های جام‌جهانی ۲۰۰۶ راه اندازی کرده‌ام. پول‌های جمع شده به صلیب‌سرخ ایتالیا می‌رود و برای حمایت بیمارستان‌ها و نیازهای مقابله با این ویروس هزینه می‌شود. امیدوارم به ما ملحق شوید و کمکی کنید.

و اگر نمی‌توانید، یک کار ساده برای همسایه‌تان راه دوری نمی‌رود. همه‌ی ما باید به یاد داشته باشیم این نبرد یک کار تیمی است، و ما به همه در آن نیاز داریم.

درست است، هیچ کدام از ما سوپرمن نیستیم.

اما اگر کنار هم قرار بگیریم، می‌توانیم به هر دستاوردی برسیم.

برادرها و خواهرهایم، قوی بمانید.

Fabio Cannavaro

GUANGZHOU EVERGRANDE

مطلب توسط خود کاناوارو در مارس ۲۰۲۰ نوشته شده است