بسکتبال، از آن دسته ورزشهایی است که وقتی تماشا می‌کنید یا در زمین بازی می‌کنید، یک چیز بیشتر از همه به چشم می‌آید: سرعت، هوش و هماهنگی. این بازی تنها به دوندگی یا قدرت بدنی خلاصه نمی‌شود؛ بلکه نیاز به تحلیل، پیشبینی، و تصمیم‌گیری آنی دارد. اگر بین همه ورزش‌ها فیزیکدانها حق انتخاب داشته باشند تا فقط یک ورزش را به عنوان محبوبترین ورزش انتخاب کنند احتمالاً بسکتبال اولین ورزشی خواهد بود که به آن علاقه‌مند می‌شوند. بسکتبال دنیای احتمالات و دقت است. هر چیز همان قدر که دقیق و حساب شده است کاملاً محتمل است. لحظه شوت طلایی مایکل جردن در بازی 7 فینالِ معروف سرشار از دوگانگی اعتماد و ترس است. بسکتبال سرشار از دوگانگی است. برخلاف ورزش‌های دیگر این دوگانگی در سرشت بسکتبال نهفته است و (حداکثر) در هر 24 ثانیه شما موقعیتتان از حمله به دفاع تغییر می‌کند و این یک جریان دائمی است. در تمام این موقعیت‌ها احتمال موفقیت تصمیم‌گیری‌های انجام شده نقش اساسی دارد. علاوه بر این بسکتبال ورزشی است که به هماهنگی بالای عصب عضله نیاز دارد و در هر 24 ثانیه عموماً یک بازیکن باید تصمیمات کلیدی بگیرد. هر تیم در بسکتبال حداقل شامل 2 بازیکن است که این نقش را ایفا می‌کنند (به جز تیم‌های رویایی بوستون و لیکرز و بولز که گاهی این عدد به 3 یا حتی 4 نفر می‌رسید). این توانمندی به صورت نرمال در جامعه توزیع نشده و بسکتبال تبدیل شده به ورزشی که بازیکنانش بیش از مقدار متوسط از این توانمندی‌ها برخوردارند. دنیای احتمالات در هر ورزشی سهم دارد؛ اما در دنیای بسکتبال بسیار زیاد به زمان وابسته شده است و هر چه زمان 24 ثانیه رو به اتمام می‌رود زمان تصمیم کمتر می‌شود و احتمال موفقیت پایین‌تر می‌آید. عدم قطعیت مفهوم کلیدی است که به خوبی در این ورزش تعریف شده است. در کوانتوم، اصل عدم قطعیت می‌گوید که نمی‌توان همزمان مکان و سرعت یکذره را بادقت کامل مشخص کرد. هر چه مکان یکذره دقیق‌تر مشخص شود، اطلاعات کمتری از سرعت آن داریم و بالعکس. این اصل، به شکلی نمادین در بسکتبال نیز دیده می‌شود.