کاپیتان

توضیحات

کتاب “کاپیتان” زندگینامه‌ی خواندنی فرانچسکو توتی. «باید چه‌کار کنم تا شایسته عشقی اینقدر دیوانه‌وار، اینقدر خالص، مطلق و اغراق‌آمیز باشم؟»  فرانچسکو توتی در کتابش بار‌ها و بارها این سوال را می‌پرسد و بدون اینکه خودش بداند در بند بند کتاب به آن پاسخ می‌دهد. کتاب روایتگر زندگی فرانچسکو از دوران کودکی و کوچه‌پس‌کوچه‌های رم تا پایان پادشاهی ۲۵ ساله‌اش است. از اولین بازی در سری‌آ تا خداحافظی باشکوهش در المپیکو. یکی جذاب‌ترین نکته‌‌های کتاب توصیف توتی از استعدادش است. از همان دوران کودکی ‌می‌داند چقدر خوب است. اما این دانستن باعث نابودی‌اش نشد، بلکه این اعتمادبه‌نفس را به او داد تا از سنین پایین تبدیل به یک رهبر شود. او در این کتاب موفق می‌شود این درک از توانایی‌های خود را بدون غرور زلاتان ابراهیموویچ، اما بدون تواضع کاذب به تصویر بکشد. این کتاب همچنین ارزش و معنی او برای شهر رم را به خوبی نشان می‌دهد. او دائما در کتاب از اینکه نمی‌تواند از زندگی در یکی از زیباترین شهرهای دنیا لذت ببرد ابراز تاسف می‌کند، زیرا قدم زدن بیرون خانه برابر با غرق شدن میان صد‌ها هوادار عاشق است. او داستان‌های خنده‌داری از شهرتش در رم را برایمان تعریف می‌کند. برای هر هواداری که با یادآوری توتی در اوج و درون زمین فوتبال لبخند روی لبهایش می‌نشیند، این کتاب جذابیتی دو چندان دارد.

در بین داستان‌های خیالی که در بیست‌وپنج سال دوران بازی‌ام در موردم ساختند، مسخره‌ترینش این است که برای حفظ جایگاهم به‌عنوان شماره یک رم در مقابل خرید ستاره‌های دیگر آشوب به پا کردم. چه مزخرفاتی! دقیقا برعکسش درست است. همیشه به رؤسایم فشار آوردم تا بازیکنان بزرگ را به رم بیاورند، آنهایی که برای پیروز شدن لازم هستند. فقط این نیست، برخالف آنچه امروز اتفاق می‌افتد، جایی که  همه گوش‌هایشان را تیز کردند تا بفهمند دیگران چقدر درآمد دارند، من هرگز نخواستم دستمزد هم‌تیمی‌هایم را بدانم و اگر احیاناً باتیستوتا در رم بیشتر از من درآمد داشت، فقط برایش خوشحال بودم. نام بردن از گابریل تصادفی نیست. در لیست خرید کاپلو اولین نام بود و سنسی اعلام کرد که ما مثل کودکی شاد و هیجان‌زده او را به دست آوردیم. یکی از آخرین قطعات پازل بود.

اگر کسی همچنان به تعهد و اعتقاد من برای تقویت کردن تیم شک دارد، با بوفون و کاناوارو تماس بگیرد تا بفهمد چقدر روی اعصابشان رفتم تا به رم بیایند؛ آنها واقعا لطف دارند که هنوز با من حرف میزنند.

بخشی از متن کتاب کاپیتان توتی