این نوآوری را می‌توان در آریگو ساکی جستجو کرد. او سیستم عاملی را اختراع کرد که هنوز هم معتبر است، مایکروسافت فوتبال، که بدون آن هیچ چیز کار نمی‌کند: پوشش فضاها با محوریت توپ. با این نوع بازی مواج و رقصان، او میلان را در اطراف چهره‌های برجسته‌ای مانند فرانکو بارسی، پائولو مالدینی، رود گولیت و روبرتو دونادونی به عنوان قوی‌ترین تیم جهان شکل داد. آنها در سال ۱۹۸۹ به اوج خود رسیدند و رئال‌مادرید را در مرحله‌ی نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان ۰-۵ شکست داد و در فینال، قهرمان سال ۱۹۸۶، استویا بخارست را با ستاره‌ی آینده‌دارشان گئورگه هاگی با چهار گل در هم کوبید.

درباره‌ی دیگو مارادونا، اسطوره‌ای که به نابودی خود برخاست.

سال ۲۰۱۴ مارادوانا مصاحبه‌ای کرد و گفت: «می‌دونی اگر سراغ مواد نرفته بودم، چه بازیکنی می‌شدم؟»

یک لحظه مکث می‌کنم. جمله‌ی بعدی او هم مهم است، اما این… نه؛ فکر نمی‌کنم کسی بداند او «چه» بازیکنی می‌شد. مگر می‌شود از مارادوانا بهتر بود؟ تا امروز، حتی پس از  مسی و رونالدو، مارادونا همچنان قله‌ی جایی است که بشر به عنوان فوتبالیست توانسته به آن برود. مارادونا آخرین عدد روی خط‌کش فوتبال است.